وقتی خداوند متعال بشر را خلق می کند، از همان بدو تولد ودیعه ای به نام حرارت غریزی را به انسان عطا می کند و آن را سرمایه حیات بشر در دنیا قرار می دهد و همان گونه که یک چراغ روغنی برای روشن ماندن نیاز به روغن دارد، انسان نیز برای ادامه حیات، نیاز به این حرارت دارد که به عنوان سوخت چراغ عمر هر فرد می باشد و به هر کسی قدر معلومی از آن ارزانی شده است و همان گونه که اگر صاحب چراغ روغنی، فیتیله آن را بالا بکشد باعث می شود سوخت چراغ به سرعت تمام گردد و چراغ خاموش شود. انسان نیز باید این حرارت را با تدبیر به بهترین حالت خرج نماید.
|
یاحسین